Vrij lopen

Scroll this

Hou je van een uitdaging, heb je lef en ben je niet bang om vies te worden? Dan is Obstacle course racing wellicht een sport voor jou!

Het mooiste van hardlopen is en blijft wat mij betreft de enorme toepasbaarheid: je kunt nauwelijks een plek verzinnen waar je niet kunt hardlopen. Het klimaat is eigenlijk nergens in de wereld alles belemmerend en ook qua ondergrond kan er meer wel dan niet. En dan is ook de vorm nog zeer variabel: alleen of met anderen, recreatief of competitief. Vaak trainen mensen voor een evenement en sommige wedstrijden kun je als massaal bestempelen.

Enkele reis

Maar er bestaat ook de mogelijkheid om ergens een parkoers te lopen op een moment dat het jou uitkomt. En als je wilt kun je je tijd registreren en jezelf vergelijken met anderen. Een prachtig voorbeeld hiervan is de Utrechtse Heuvelrug Trail (UHT), die voor meer dan 90 procent onverhard is en ongeveer de kortste weg tussen station Driebergen en station Rhenen. Van 7 november 2015 tot en met 28 februari 2016 was het mogelijk deel te nemen aan het open klassement. Waarschijnlijk zal er in 2016-2017 opnieuw een periode komen waarin dat mogelijk is. Geen flauw idee hoeveel mensen daadwerkelijk hun tijd registreren, want waarom zou je dat doen als het je er niet om te doen is de afstand zo snel mogelijk af te leggen en zo hoog mogelijk in dat klassement te eindigen? Dat lijkt een beetje op wat de app Strava doet, het verleidt wielrenners om met harde westenwind in de rug te gaan fietsen op een traject richting het oosten om je ranking te verbeteren. Dat vind ik niet zo bij hardlopen passen, als ik eerlijk ben. De omstandigheden spelen natuurlijk een rol in de tijd die je neerzet, maar je loopt zo’n trail toch vooral voor de lol? En dan zijn er ook nog veel mensen die een deel van de trail lopen, misschien wel meerdere keren. Het is leuk om een enkele reis te kiezen en de trein terug te nemen, maar je kunt ook tien kilometer heen en tien kilometer terug doen, vanaf elk willekeurig punt op de route. En dan zijn we weer terug bij waar ik mee begon: de talloze mogelijkheden die er zijn om deze heerlijke sport uit te oefenen.

Rustige start

Voor mij was het de eerste langere loop na een maandenlange blessureperiode, en eigenlijk was mijn achillespees
ook nog niet helemaal hersteld, toen ik op een schitterende vrijdagmiddag afsprak met fotograaf Corné in de buurt van station Driebergen. Het was de eerste dag sinds weken dat de zon weer eens uitbundig scheen, na eindeloze weken met veel te hoge temperaturen en heel erg veel nattigheid. Zo’n dag waarop je ineens bedenkt dat er weer een voorjaar aan zit te komen en dat het alweer een beetje later is dan met de feestdagen op het moment dat het donker wordt. Corné is ook bezocht door het blessurespook en we besluiten om maar gewoon rustig te vertrekken en op geleide van onze ledematen te besluiten wanneer we omkeren. Corné is de materiaalman: hij heeft een apparaat waarop hij de route heeft gedownload, een fototoestel en een telefoon waarmee hij ook nog van alles kan. Na een foto van de stationsklok van Driebergen, omdat dat er volgens hem nu eenmaal bij hoort, steken we een drukke weg over, en zijn we vrijwel direct in het bos. De bomen zijn kaal, maar het ruikt heerlijk fris.

Je kunt ook tien kilometer heen en tien terug doen

Plassen ontwijken

Al snel voert de GPS ons een onverharde trail op, met kleine hellinkjes en onophoudelijk bochtjes. Het is niet alleen duidelijk zichtbaar aan het pad dat het veelgebruikt wordt, we merken het ook aan de grote aantallen mountainbikers die ons tegemoet komen. Gek genoeg worden we nooit ingehaald. Nergens staat dat we hier niet mogen rennen, maar sommige mannen kijken geïrriteerd naar ons. Een man knalt zelfs tegen me aan, maar een excuus kan er niet af. Opletten voor die mensen, want ze richten makkelijk schade aan met hun fiets en snelheid. Laat overigens nu niet de indruk gewekt zijn dat de mountainbikers de lol in het lopen vergallen, want dat is echt niet zo.
Een ander klein minpunt is dat de A12 die van Utrecht naar Arnhem loopt continu hoorbaar is, een paar honderd meter naar rechts. Maar ook dat kan de pret niet echt drukken. We lopen achter elkaar over het smalle pad en genieten van de omgeving en de manier waarop we er doorheen trekken. Af en toe moet er even gestopt worden voor een foto, maar dat duurt nooit lang. Door alle regen van de afgelopen weken is het wel erg modderig in het bos, waardoor we wel het gevoel hebben aan een cross mee te doen op sommige stukken. Maar het ontwijken van plassen heeft ook wel wat, het brengt nog meer variatie aan in het lopen. In korte tijd maken we toch al snel een flink aantal kilometers. We steken ergens nog een keer een asfaltweg en een spoorlijn over, maar bijna alles is onverhard. Maanden niet gelopen, maar door de euforie van het moment toch al weer het gevoel dat je vleugels hebt…

Rechtsomkeert

Helaas voelen we allebei af en toe een been opspelen en om geen onnodige risico’s te nemen maken we na on- geveer een half uur rechtsomkeert. Voor de zoveelste keer in mijn hardloopleven stel ik vast dat de terugweg er altijd heel anders uitziet dan de heenweg. De zon die inmiddels heel laag hangt schijnt ons tussen de bo- men door af en toe in het gezicht. We kletsen wat over onze sportieve ambities voor de komende maanden en stellen vast dat het leven ook vandaag weer goed is. Wat hebben hardlopers toch weinig nodig om zichzelf een goed gevoel te bezorgen, bedenk ik. En het is heerlijk om geen fiets in je auto te hoeven laden en met materialen in de weer te zijn, maar gewoon direct beginnen en ook zo weer vertrekken. Hardlopen is echt een vorm van vrijheid!

Het ontwijken van plassen heeft ook wel wat

Submit a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

* Checkbox GDPR is verplicht

*