Debby Zuiderveld (31) en Katriene Schaap (27) lopen samen langs de IJssel.
Debby: “Twee jaar geleden ben ik begonnen met hardlopen, dat deed ik drie keer per week met Evy op mijn mp3-speler. Ik vond dat verschrikkelijk. Tijdens die trainingen heb ik wat af gevloekt. Als Evy zei dat ik nog even op mijn tanden moest bijten, dacht ik: trut! Toch liep ik door, want ook al vond ik het niet leuk, achteraf was ik altijd trots. Toen Evy per ongeluk in de wasmachine terecht kwam, ben ik met de hond gaan lopen. Het was winter en ik vond het niet fijn zo ’s avonds in mijn eentje langs de IJssel. Maar dat was geen succes, hij is nog erger dan ik en wilde na een kilometer of twee al niet meer verder. Inmiddels begon ik hardlopen leuk te vinden en ik had me zelfs opgegeven voor de 5 km van de IJsselloop hier in Deventer.”
Katriene: “Toen heb je mij overgehaald om mee te doen. Eigenlijk zag ik het niet zitten.”
Debby: “Toch heb je het gedaan. Op karakter.” Katriene: “De conditie was er nog niet, de wil wel.”
Katriene: “De conditie was er nog niet, de wil wel.”
Debby: “We zijn erna doorgegaan. De hele zomer en het najaar. In november liepen we Rondje Bussloo. Dat was 7,5 km. Dit jaar doe we weer mee aan de IJsselloop, maar dan de 10 km. Ik heb eigenlijk nooit meer alleen gelopen, samen is gewoon leuker. Al had ik dat nooit gedacht tijdens die eerste loopjes met Evy. Toen ik begon met lopen wilde ik
er niets van weten. Ik dacht niet te kunnen lopen en praten tegelijk. Ik ben erachter gekomen dat dat heel goed gaat en dat een loopmaatje juist heel fijn is.”
Katriene: “We praten heel wat af en zonder dat we het echt in de gaten hebben lopen we steeds verder.”
Caroline van den Ende (28) en Jellienke Winters (29) trainen bij de Chicks Only Running Club in Amsterdam en lopen elke week samen een rondje.
Jellienke: “Ik ben in september begonnen met hardlopen. Ik heb meegedaan met een iRun clinic en dat vond ik heel leuk. Omdat ik met een clubje wilde blijven lopen heb ik me aangesloten bij de Chicks Only Running Club.”
Caroline: “En daar hebben we elkaar leren kennen. Ik loop al een paar jaar, maar het wisselde hoe fanatiek ik dat deed. Ik wilde er weer regelmaat in krijgen en train daarom sinds november mee met de Chicks Only-trainingen.”
Jellienke: “We hadden direct een klik. We waren allebei op zoek naar iemand om mee te lopen dus zijn we dat samen gaan doen.”
Caroline: “Ik vind het lopen nu veel leuker. Toen ik nog alleen liep had ik vaak geen zin om te gaan en nu heb ik juist zin om Jellienke weer te zien. Het helpt ook dat we een team zijn. We doen altijd eerst even een warming up zoals we hebben geleerd op donderdagavond. In je eentje vergeet je wel eens wat je ook al weer moest doen, maar samen komen we er wel uit.”
IK HEB ME LATEN VERTELLEN DAT JE IN HET JUISTE TEMPO LOOPT ALS JE NOG LEKKER KUNT KLETSEN. DAT DOEN WE DUS GOED.
Jellienke: “En als de één het zwaar heeft, praat de ander door. Zo helpen we elkaar om door te zetten. We kletsen heel veel en weten inmiddels alles van elkaar. Ik heb me laten vertellen dat je in het juiste tempo loopt als je nog lekker kunt kletsen. Dat doen we dus goed.”
Caroline: “Ons tempo is ongeveer 10 km per uur. We lopen nu twee keer in de week. Na ons rondje drinken we vaak nog even ergens koffie.”
Jellienke: “Maar we doen meer samen. Ik speel in een orkest en Caroline is een keer komen kijken. Door samen te trainen, lopen we lekkerder en zijn we vriendinnen geworden.”
Rita Verduijn (53) traint met vijf dames voor de halve marathon. Op zaterdag lopen ze samen in Zeist.
Rita: “Op 7 april lopen wij de halve van Berlijn. Ik weet nu al dat het een leuke week gaat worden. We zijn met zijn zessen. Twee van ons hadden eigenlijk besloten nooit meer een wedstrijd te lopen. De jongste van onze groep is 44 en zij loopt het kortst. We hebben ook een stel, zij lopen en leven samen. De oudste van de groep is 56. Ik ben de fanatiekste van de groep, want ik wil graag onder de twee uur lopen. Van mijn 19e tot 33ste liep ik wedstrijden op de baan. Toen ik zwanger werd ben ik gestopt. Na de zwangerschappen ben ik weer gaan hardlopen, maar op een laag pitje.
IK KAN NIET ACHTERBLIJVEN, HET KAN TOCH NIET ZIJN DAT ZIJ HET HALEN EN IK NIET?
Toen de kinderen wat ouder waren kon ik in 2005 weer serieuzer trainen, maar deed dat nog altijd in mijn eentje. Totdat ik een groep dames van atletiekvereniging U-track tegenkwam. Zij vroegen me mee te trainen. Met een beetje conditie kun je gewoon praten tijdens het lopen. Als je samen loopt, komt het hele leven voorbij. Ik merk dat ik er nooit over nadenk of ik zin heb, ik ga gewoon en dat geldt voor ons allemaal. We proberen elke week 10 procent meer te lopen en dat doet iedereen ook braaf. Ik kan niet achterblijven, het kan toch niet zo zijn dat zij het halen en ik niet? Door deze individuele sport met elkaar te doen is het niet alleen een inspanning. Het is ook gewoon leuk.”