In de vorige editie van dit magazine berichtte ik over mijn eerste deelname sinds jaren aan een cross. Mijn onverwachte enthousiasme over deze ervaring bij de Maple Leafcross in Hilversum bewoog de makers van dit magazine vermoedelijk om me nog eens naar een minder alledaagse loopwedstrijd te sturen. Mijn seizoenkaart van Ajax moest ik er op deze grijze januaridag voor afstaan aan één van mijn zoons. De uitverkozen wedstrijd bleek uitgerekend samen
te vallen met de klassieker Ajax-Feyenoord. Met lichte tegenzin vanwege het missen van deze voetbalkraker reisde ik af naar Den Haag, voor de Puin- duinrun. Alleen de naam roept al veel op. Denk er de Haagse uitspraak bij en je begrijpt dat het bijzonder moet zijn. Het geheel had trouwens een hoog lokaal gehalte, want op t-shirts en bekers prijkten afbeeldingen van de Haagse striptekenaar Marnix Rueb, speciaal vervaardigd voor deze wedstrijd. Rueb overleed in 2014, en werd voor de start herdacht met een minuut stilte. Een mooi eerbetoon, dat gelukkig zeldzaam is bij hardloopevenementen. Het werd ook een prachtige dag, want het was een geweldige loop. Ajax-Feyenoord werd een draak van een wedstrijd waar niemand iets aan gemist kan hebben.
555 traptreden
Bij een sportcomplex in een uithoek van Den Haag, vlakbij de zee, stonden om elf uur die zondagochtend liefst 700 lopers opgesteld, voor één, twee of drie ronden over de Puinduin, daadwerkelijk een oude vuilnisbelt, maar mooi begroeid en in het geheel niet meer als zodanig herkenbaar.Ik had me van tevoren niet in het parcours verdiept, omdat ik me graag laat verrassen door wat ik tegenkom, en keek dan ook raar op van hetgeen de lopers gepresenteerd kregen. Een van de organisatoren van de Haagse triatlonclub RTC fluisterde me vlak voor de start nog in dat ik rustig moest beginnen vanwege 555 traptreden, tenminste zoiets verstond ik. Ik begreep het niet helemaal, maar die rustige start had ik zelf ook al in gedachten. Sinds een paar weken was ik begonnen met een trainingsschema voor een marathon van Stans van der Poel, die je laat lopen op een bepaalde hartslag. En voor vandaag stond er tien kilometer met gemiddeld 160 slagen per minuut op het programma. Drie rondjes Puinduinrun besloegen 9,4 kilometer, dus dat kwam prima uit. Ik zou er een mooie trainingswedstrijd van gaan maken, had ik me voorgenomen.
Gestruikeld
Helaas bleek dat gezien het parcours niet echt mogelijk. Direct vanaf de start gingen we via een verhard pad geleidelijk omhoog, en op een kort stuk van enkele honderden meters na werd het ook eigenlijk nooit meer vlak. Volgens mijn goede voornemen vertrok ik rustig en in de eerste kilometer liep mijn hartslag op naar ongeveer 150. Leuke omgeving, grappige paadjes, niets aan de hand, leek het. Tot we ineens onderaan een grote trap belandden die behoorlijk steil naar de top van het Puinduin leidde. Dat ging nog best goed en lukte dribbelend. Ik telde ongeveer honderd treden. Maar na een afdaling per trap en een klein lusje van een paar honderd meter stonden we aan de andere kant van dezelfde bult al weer voor een vergelijkbare trap. Het begon me ineens te dagen dat het aantal treden dat me was ingefluisterd niet het totaal over drie ronden bedroeg, maar dat in slechts één ronde al meer dan 500 treden voorbij zouden komen. De vrees werd al snel bewaarheid: opnieuw dook er na een paar honderd meter een trap op, de langste en meest steile van allemaal. Of maakte ik die inschatting omdat ik toch al wel een beetje vermoeid begon te raken? Mijn hartslag piekte boven aan de tweede trap al rond de 175 slagen per minuut. Ook de derde trap probeerde ik hardlopend te bedwingen, maar ergens op het zwaarste stuk struikelde ik van vermoeidheid over een trede. Geen schade gelukkig, maar wel een signaal dat er van rustig lopen al lang geen sprake meer was. In de volgende ronden besloot ik dan ook heel laf om het middenstuk van de trappen ‘gewoon’ op te klimmen, om mezelf een beetje te sparen. Na een ronde van ruim drie kilometer in bijna zeventien minuten was wel duidelijk dat hier geen representatieve tijden gelopen konden worden, dus waarom de grenzen nog verder opzoeken, terwijl trainen de bedoeling was?
De vrees werd al snel bewaarheid.
Sfeerverhogend
Ik besloot wat meer om me heen te kijken en te genieten van het prachtige uitzicht over zee en de enthousiaste aanmoedigingen van supporters boven op de Puinduin. Het was vrijwel windstil en behoorlijk zacht en droog weer, dus de omstandigheden werkten ook nog eens sfeerverhogend. Het viel me op hoeveel plezier alle lopers uitstraalden en hoe ontspannen de sfeer was. Meestal is dat zo bij hardloopwedstrijden, maar hier was het echt bovengemiddeld relaxed. Ieder rondje verliep gemakkelijker, omdat de kennis van het parcours goed hielp om de krachten goed te verdelen. Ik bleef ook ongeveer dezelfde rondetijden noteren. Uiteindelijk finishte ik in mijn langzaamste tijd ooit op een dergelijke afstand, maar zonder dat ik me daar voor zou hoeven schamen. Bijna 52 minuten, maar dat zegt alleen iets als ik volgend jaar weer deelneem en dan echt kan vergelijken (grote kans trouwens dat ik dat doe). Mijn gemiddelde hartslag was 162, redelijk in de buurt van het streven, maar wel tot stand gekomen met zeer uiteenlopende waarden.
Bootcamp
Wat me echt verbaasde was dat de winnaar erin was geslaagd het hele traject in iets meer dan 37 minuten af te raffelen, een gemiddelde snelheid van zo’n 15 kilometer per uur op zo’n parcours is fantastisch. Moet haast iemand zijn die daar regelmatig traint, want als je die trappen niet gewend bent val je er vroeg of laat echt op stil. Wel een perfecte training voor de bovenbenen trouwens, alsof je een complete bootcampsessie achter de rug hebt. Helemaal niets te klagen dan, als echte Hollander? Het enige dat me stoorde, en ook andere lopers, was een rokende toeschouwer, direct achter de finishlijn. Dat valt de organisatie uiteraard niet kwalijk te nemen, maar wat een treurigheid als je in zo’n heerlijke frisse omgeving niets beters weet te doen dan een stinkstok aansteken. Nog maar half januari, en weer niet gestopt. Wij lopers gaan stug door met onze passie, rokend publiek of niet. Tot volgend jaar!
Alsof je een bootcampsessie achter de rug hebt.