Lopen tot de zon komt (of toch niet)

Scroll this

Zaterdagochtend 04:00 uur. We horen de klokken luiden van de kerk in Schoorl. Het startsein voor de Mystical Night Run. Elf lopers zetten voorzichtig hun eerste pasjes richting de top van de pikdonkere Klimduin. Wat we nog niet weten is dat we een masterclass van de weergoden krijgen.

In 2014 publiceerde oud-olympisch atleet Hans Koeleman zijn boek Het blauwe uur. De Mystical Night Run in en rondom Schoorl vormt de basis van dit boek. Vier uur langzaam hardlopen in het mooiste natuurgebied van ons land. Midden in de nacht zonder verlichting dwalen door de duinen en op het strand, wanneer de rest van Nederland slaapt of dronken op weg is naar huis. Zaterdag namen wij deel aan de 14e editie van de Mystical Night Run. Een editie die de boeken in zal gaan als de meest brute ooit.

Voorbeschouwing
Vrijdagavond gaan we richting een bungalow in Schoorl, het basisstation van deze bijzondere loopervaring. In de trein lezen we nog enkele passages uit het boek, zodat we helemaal in het verhaal zitten.

Op de parkeerplaats van bungalowpark Carpe Diem worden we opgehaald door een van de hardlopers. Hij brengt ons met een grote glimlach naar het enige huisje waar licht brandt. We treffen onze medeavonturiers met twee bockbiertjes voor de neus. Hans Koeleman staat achter de pannen pasta, de energiebron voor de run. Nadat iedereen zijn bordje leeg heeft worden er tientallen vragen op Hans Koeleman afgevuurd. Over de route, hoeveel drinken we moeten meenemen, wat we aan moeten trekken, etc. De lege glazen worden constant met wijn of bier bijgevuld. Met deze alcoholconsumptie zou je niet denken dat er over een paar uur 30km moet worden gelopen. Om 23:30 uur gaat de lamp uit en kruipen we ons bed in.

Onbevangen van start
Om 3:00 uur gaat de wekker. De regen klettert flink tegen het huisje. Gehaast trekken wij onze kleding aan, vullen de drinksystemen en proppen nog een bolletje met jam naar binnen. Met drie auto’s rijden we naar de Klimduin. De regen komt echt met bakken uit de hemel, we wachten nog even. Om 3:59 uur stappen we uit om de klok vier keer te horen slaan.
Rustig loopt iedereen de Klimduin omhoog en volgt de soepele tred van de oud-olympisch atleet. De ogen moeten wennen aan de duisternis en iedereen beweegt zich onwennig voort. Al snel wordt het zicht beter en lopen we als een geoliede machine door de duinen. Na ruim een uur begint het nóg harder te regenen. Als we het strand opdraaien begint het zelfs te hagelen. Deze hagel ramt met windkracht 7 tegen ons aan, het lijkt wel een steniging. Er is slechts één korte strook strand waar we op kunnen lopen, met aan de linkerzijde prikkeldraad (uiteraard komt hier iemand in vast te zitten) en aan de rechterzijde de zee. Het is een gevecht om vooruit te komen met de wind vol in het gezicht. Communiceren gaat niet, we hebben alle energie nodig voor ons gevecht met de wind. Dan wordt de strijd plotseling gestaakt. We staan met de hele kudde tot de helft van onze schenen in zee. Eén loper verliest zijn balans en voelt het ziltige water op zijn gezicht. Direct beseffen we dat we niet verder kunnen, de route zoals beschreven in het boek gaat vandaag niet gelopen worden.

Kkkkkkkkkoud

Als we ons omdraaien op het strand ligt het tempo meteen een stuk hoger. De wind en hagel in de rug stuwen ons voort. Iedereen wil zo snel mogelijk van het strand af, we merken dat we kwetsbaar zijn. Maar we kunnen het pad niet vinden. Er ontstaat een discussie of we het pad al gepasseerd zijn of niet. We lopen nog een klein stukje door. Iemand voelt bandensporen onder zijn voeten, hier moeten we omhoog. De opluchting is groot dat het strand achter ons ligt. We moeten even op adem komen. We gaan de bosjes in voor een sanitaire stop en wringen onze muts en handschoenen uit. Dan ontstaat ontstond er paniek, er wordt slechts 10 man geteld. We missen iemand. Een aantal lopers gaat weer het strand op om hem te zoeken. Gelukkig duurt het niet lang voordat ze hem vinden.
Er wordt besloten om beschut terug te lopen naar de Klimduin. De adrenaline van zojuist maakte plaats voor kou. Kou die je lichaam doet trillen en je laat klappertanden. Omdat niemand de precieze route weet staan ligt het looptempo laag en staan we vaak stil. Hierdoor krijgt het lichaam geen kans om op te warmen. De bovenbenen beginnen stijf aan te voelen door de kou en het krampachtig lopen op de bevroren grond.
Als we bijna bij de Klimduin zijn stelt Hans ons voor de keuze om direct naar de auto’s te lopen of de Klimduin weer omlaag te denderen zoals beschreven staat in het boek. Iedereen kiest voor het laatste. Als een stel blije kinderen hollen we van de Klimduin af. De Mystical Night Run zit erop, helaas is de hemel nog niet blauw maar zwart.

Warmte
Rond 7:00 uur zijn we terug bij het huisje. We trekken onze zeiknatte kleding uit en springen onder de douche. Douchen was nog nooit zo lekker, je merkt dat sommige spiergroepen weer tot leven komen. Maar lang onder de warme straal blijven staan kan niet, er staan nog 11 lopers te blauwbekken.
Als iedereen is gedoucht proosten we met een Juttertje. De oogjes beginnen te glinsteren en de wangen te gloeien. We eten appeltaart om de koolhydraten weer aan te vullen. We bespreken de run uitvoerig en deze wordt met de minuut heroïscher. Dan is het tijd om afscheid te nemen. We beloven elkaar dat we volgend jaar terugkomen en de volledige route lopen. Hopelijk is het dan een paar graden warmer!

3 Comments

  1. sallandtrail@atletics.nl

    Mooi verslag van deze ‘heroïsche’ nachtelijke tocht! Onderweg inderdaad vreselijk koud, rillen en klappertanden. Zo koud dat ik op het laatst benen en voeten niet meer voelde en heerlijk de kilometers door de Schoorlse straten heb gelopen. Zeer aparte gewaarwording. Ja, ik raakte de groep even kwijt bij het verlaten van het strand. Had de opgang over het duin gevonden maar de rest was doorgelopen. Binnen een minuut sta je dan helemaal alleen in het pikkedonker. Paar keer geroepen maar door de sterke wind ging het geluid volledig verloren in de duisternis. Maar weer teruggelopen naar de opgang die ik even daarvoor had ontdekt, de duinen over en richting het restaurant gelopen. Daar weer herenigd met de rest van de groep.

  2. Ha Bertus,

    Leuke reactie! Was inderdaad een heel mooie ervaring. Wij doen m echt graag nog een keer over om dan de gehele route te lopen. En dan zijn jullie er ook eerder, kunnen we mooi even praten onder het eten.

    Groeten,
    Jordy

Leave a Reply to Bertus van Elburg Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

* Checkbox GDPR is verplicht

*